Chleb pszenno-razowy z piecowiska
- Szczegóły
- Kategoria: woj.podkarpackie
- Opublikowano: czwartek, 11 lipiec 2013 19:46
- Odsłony: 11151
Źródło:Ministerstwo Rozwoju Rolnictwa i Wsi
Wygląd:
Wypieczone bochenki chleba.
Kształt:
W zależności od formy okrągły lub prostokątny.
Wielkość:
Średnica około 30 cm, wysokość do 10 cm.
Konsystencja:
Pulchny, dobrze wyrośnięty.
Smak i zapach:
Lekko kwaśny i słony o zapachu ciasta pieczonego w piecu chlebowym opalanym drewnem.
Barwa (zewnętrzna i na przekroju) :
Zewnętrzna skórka ciemnobrązowa, miękisz ciemnoszary.
Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu:
Pod koniec XVI wieku powstała Wólka Grodziska, której mieszkańcy znani są nie tylko z kultywowania zwyczaju wielkanocnych straży grobowych (zwanych turkami), ale także z wypieku chleba według zachowanej starej receptury tj. bezpośrednio na spodzie pieca. We wsi Wólka Grodziska duże piece chlebowe były nieodłącznym elementem gospodarstw domowych. W nich od wielu pokoleń wypiekano popularny w Wólce chleb pszenno-razowy z piecowiska. „Na początku należało zrobić rozczyn z części przesianej mąki, serwatki i drożdży (z niewielkim dodatkiem soli do smaku) i poczekać aż wyrośnie w ciepłym miejscu. Do rozczynu dodawano pozostałą mąkę i mleko, wyrabiano ciasto i ponownie zostawiano do wyrośnięcia” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Wólki Grodziskiej). Następnie odpowiednie porcje ciasta układano w słomianych koszykach, aby podrosły. Później wyrośnięte ciasto wkładano bezpośrednio na spód pieca po rozgarnięciu żaru. Bochenki chleba pieczono około godziny w rozgrzanym piecu opalanym drewnem liściastym, najczęściej olchowym. „Ja mam nowy piec – taki mniejszy na 4 bochenki. Mój syn powiedział, że całkiem pieca nie rozwali, bo dla wnuków trzeba chleb piec, przynajmniej czasem. I faktycznie nieraz wnuk się pyta: Babciu, kiedy będziemy piec chleb? Bo lubią” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Wólki Grodziskiej). Chleb pszenno-razowy z piecowiska za swoje walory smakowe zdobył I nagrodę w konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo” w 2003 roku.